Jolanda vertelt over haar gezinsopname op Harreveld

‘Eindelijk kreeg ik de hulp die ik nodig had.’ Zo vat Jolanda, alleenstaande moeder van Finn (4), Jade (6) en Dionne (9), haar verblijf op Harreveld samen. Samen met trajectbegeleider Sharon kijkt ze terug.

We ontmoeten Sharon thuis. Ze is alleen met de kinderen op de laatste dag van de kerstvakantie. Dionne speelt een spelletje, Jade en Finn bouwen een toren. Finn duwt de blokken om en schatert. Op de eettafel en de vloer ligt een spoor cornflakes. Op de vraag of Jolanda blij is als de kinderen maandag weer naar school gaan reageert ze verbaasd. ‘Nee? Ik vind het heerlijk hen dichtbij te hebben.’

‘Dat is namelijk niet altijd zo geweest’ legt Sharon uit. Begin 2024 woonden Jade en Dionne in een pleeggezin. Jolanda, die hen verschrikkelijk mist, zoekt mogelijkheden hen weer thuis krijgen. Ze komt er niet uit. Dan biedt de voogd een gezinsopname aan. In eerste instantie voor Jolanda en Finn samen. Jolanda:. ‘Toen zei ik nee. Óf met mijn dochters óf niet.’ Voogd stemt toe. Jolanda krijgt weer hoop.

Rommelige start

In de meivakantie verhuist het gezin naar Harreveld. Twee chaotische weken volgen. Sharon: ‘School was nog niet gestart, de kinderopvang ook niet. Het was vakantie. Er was geen structuur.’ Het contact tussen Jolanda en de meiden, die direct uit het pleeggezin naar Harreveld komen, is koel.’ Jolanda: ‘Een kus of een knuffel? Dat moest ik hen vragen.’ Die eerste weken op Harreveld voelt Jolanda zich alleen. Ze is ver van huis, de omgeving is onbekend en ze is kilometers weg van haar familie. Iedere avond huilt Jolanda, zoals ze zelf zegt, tranen met tuiten. Meer dan eens wil ze haar koffers pakken. ‘De gesprekken met mijn begeleiders—Linda en Sharon—maakten dat ik bleef.’

Na een paar weken volgt een ommekeer. Jolanda leert tijdens de Grip training andere gezinnen op Harreveld kennen. Jolanda: ‘Ik voelde mij daardoor minder alleen.’ Ook begint ze positieve effecten van Grip te merken. Ze leert time-outs geven. Dat blijkt voor Finn en Jade heel belangrijk. Sharon: ‘Finn daagde Jade steeds uit, hierdoor ging zij huilen, daar reageerde ik dan weer op.’ Na eindeloze pogingen—Jolanda brengt Finn soms wel tien keer naar zijn kamer—begint de interventie te werken.

Van escalatie naar rust

Dat deze time-outs nog steeds helpen blijkt een paar minuten later. Finn daagt zijn jongste zusje uit. Hij pakt haar blokken af. Jade huilt. Jolanda: ‘Finn? Ik tel tot drie. Laat haar dan met rust.’ Bij tel twee druipt Finn af. Hij gaat weer verder met zijn toren. Jade stampt naar boven. Ze gaat op haar kamer spelen. Sharon: ‘Vorig jaar zou zo’n ruzietje escaleren, maar nu? Het blijft rustig.’ Sharon leert Jolanda kennen als een vrouw met weinig vertrouwen in zichzelf, haar dochters en in haar moederrol. Sharon: ‘Wij hebben Jolanda steeds bekrachtigd. Steeds weer gezegd: je doet het goed.’ Jolanda’s zelfvertrouwen groeit zo sterk dat ze—eerst met begeleiding, later alleen—uitstapjes maakt met de kinderen. Met als hoogtepunt een dagje Efteling. Jolanda: ‘Daar hebben we zo genoten.’

Na achttien weken gaat het gezin terug naar huis. Terwijl de voogd bedenkingen heeft—ze wil het nog even aankijken—is Jolanda vastberaden: ‘Ik ben een goede moeder. Er is maar één plek waar ik dat kan laten zien: thuis.’ Jolanda krijgt toestemming en vertrekt. Terug naar huis.

Meekijken

Sharon: ‘bij thuiskomt was alles geregeld. Er was begeleiding, school en kinderopvang. Dat maakte die overgang makkelijker.’ Jolanda krijgt de hulp waar ze om vraagt: doordeweeks én in het weekend. ‘Gewoon, hier thuis als de kinderen er ook zijn.’ Dat is waar het eerder misliep, legt Jolanda uit: ‘Ik kreeg hulp, maar voor mijzelf, als de kinderen op school waren. Terwijl ik iemand nodig had die meekeek.’

‘Doe het’ zegt Jolanda tegen ouders die worstelen met de opvoeding. ‘Het is zwaar, maar de begeleiders helpen je. Ze kijken niet op je neer. Ze zeggen niet: je doet het verkeerd. Je krijgt tips. We zijn weer thuis. Daar ben ik dankbaar voor.’