Een nieuwe start dankzij ‘Harreveld’: Joyce en Sander vertellen
In april 2024 begonnen Joyce en Sander (40) met hun zoons Jared (11) en Hayden (13) aan een gezinsbehandeling in Harreveld. De ouders voelden zich uitgeput, overweldigd en machteloos in de opvoeding. Nu, zeven maanden later, blikken ze samen met gezinsbehandelaar Loes Tiemessen terug op deze intensieve periode. Joyce: ‘Iedere ochtend wakker worden en denken: wat gaat er vandaag weer gebeuren? Dat is weg.’
‘We waren de verbinding kwijt’, zeggen Joyce en Sander als wij hen vragen naar de aanleiding van de gezinsopname. ‘Er was veel spanning en ruzie.’ Het stel verkoos een opname boven ambulante hulp. Joyce vertelt: ‘Iedere dag mensen in huis? Dat was voor mij geen optie.’ Sander was vooral bang voor afleiding: ‘Dat we door dagelijkse rompslomp niet aan de behandeling toe zouden komen, dat zou zonde zijn.’ Na het oplossen van praktische zaken, zoals vervoer naar school, begon het gezin aan hun verblijf bij Gezinsbehandeling bij iHub Oost-Gelre in Harreveld. ‘Voor de jongens voelde het als vakantie,’ vertelt Sander. ‘Een groot huis in het groen, met andere kinderen om mee te spelen.’
Observatie en inzicht
De behandeling startte met een observatieperiode. Dit was intensief. ‘Het voelde alsof er constant iemand in de buurt was’, herinnert Joyce zich. Uit de observaties bleek dat Jared moeite had met het reguleren van zijn emoties, terwijl Hayden zijn emoties negeerde. Loes legt uit: ‘Door uitputting, persoonlijke problematiek en aarzeling lukte het ouders niet om de jongens emotionele zorg te bieden. Dat dit belangrijk was, wisten zij wel. Jared had co-regulatie nodig: iemand die hem helpt kalmeren. Hayden moest leren zijn gevoelens te benoemen en te uiten.’ Het besef dat hun tienerzonen emotioneel gezien op peuterniveau functioneerden, was een eye-opener voor de ouders. Ze leerden om hun verwachting lager te leggen. Tijdens de observatie kwamen ook onverwerkte trauma’s van ouders boven. Vooral Joyce voelde verdriet en schuld: ‘Als wij een normale jeugd hadden gehad, was alles anders geweest.’ Sander vult aan: ‘Maar, wij hebben bewust besloten het anders te doen.’ Loes, de gezinsbegeleider, vertelt: ‘De geschiedenis van ouders gaf ons inzicht. Wij snapten hierdoor beter waarom het Joyce en Sander onvoldoende lukte de jongens emotioneel te ondersteunen.’
Intensieve behandeling
Na de observatie begon de behandeling. Dit was intensief en confronterend. Sander vertelt over een woede-uitbarsting van Jared: ‘Ik kreeg hem niet rustig. We schreeuwden tegen elkaar. Vreselijk.’ Loes leerde ouders het gedrag van hun kinderen anders te benaderen. Steeds werden de ouders gevraagd: waarom schreeuwt hij? Wat is de oorzaak? In plaats van boos gedrag te bestraffen, leerden de ouders emoties benoemen, gedrag te begrijpen en vragen te stellen. Die aanpak werkte. De woede-uitbarstingen namen snel af. ‘Als er nu boosheid is, loopt dit niet meer uit op geschreeuw,’ zegt Sander. Met kleine stappen groeide het vertrouwen van de ouders. ‘Ze gebruikten onze coaching ook in andere situaties,’ vult Loes aan.
Herwonnen energie en vertrouwen
Joyce en Sander kregen hun energie terug. ‘Ineens had ik zin om te voetballen of een spelletje te doen,’ vertelt Sander. Ze gebruikten deze nieuwe energie ook thuis. Daar lag namelijk een taak te wachten: opruimen. Joyce herinnert zich de zolder: ‘Al die spullen. Ik zag er enorm tegenop. Ik begon met één klein stapeltje. Anderhalf uur later was de voorzolder opgeruimd. Ik was zo trots.’ Dit gaf ouders vertrouwen. Sander: ‘Jared krijgt nu eindelijk de kamer die we hem al jaren beloofden.’
Tijdens de tussenevaluatie bleek dat bijna alle doelen, op de individuele therapie voor de ouders na, waren behaald. Het gezin ging, anderhalve maand eerder dan gepland terug naar huis. Joyce had gemengde gevoelens: ‘Thuis zijn er meer prikkels. Gaan we dat redden?’ Sander was vastberaden: ‘We konden in Harreveld blijven. Lekker veilig, maar de echte uitdaging lag thuis.’ Na overleg met de hulpverlening keerde het gezin terug naar huis. Loes had er vertrouwen in: ‘Ze zijn zoveel aangegaan met zichzelf, elkaar en de kinderen. Ouders kunnen dit. Bovendien waren er nog wat weken ‘over’ waardoor we het laatste stukje behandeling thuis aanboden.’
Zelfvertrouwen en leiding nemen
Sinds kort wordt het gezin begeleid door reguliere jeugdzorg. Dat is spannend, erkent Joyce: ‘Je moet nieuwe begeleiders leren kennen.’ Loes ziet vooral twee zelfverzekerde ouders: ‘Ze staan naast elkaar, weten wat ze kunnen, ze wegen gedrag minder zwaar. Ze weten: we hoeven het niet perfect te doen.’ Sander voegt toe: ‘Soms zijn dagen donker, dat is normaal.’ Ouders durven nu vaker hun mening te uiten. Zo vertelden ze onlangs op school dat ze ontevreden zijn. Voorheen ontbrak het hen aan energie en zelfvertrouwen om dit te doen. ‘Ouders zijn actiever en nemen de leiding,’ zegt Loes. Joyce en Sander kijken trots terug op de gezinsbehandeling. Sander: ‘Het was zwaar, maar het heeft ons zoveel gebracht. Je kunt koppig blijven, maar dan verandert er niets. Ons gezin kreeg wat het nodig had. Dit gun ik iedere ouder.’