Donderdagochtend 11 uur. Achter in het lokaal frunnikt een jongen aan de lamellen. Buiten dat is het muisstil. Het is bijna niet te merken dat dit een klas is voor gespecialiseerd onderwijs. Dan begint de les van Annerose met het lezen van een short story. Om de beurt lezen de leerlingen die dat willen voor. En de rest? Die leest zelf, met oortjes in.
Taal is de deur naar alles
Annerose werkt sinds drie jaar bij het Kesper College als docent Engels en Duits. Hiervoor werkte ze in het regulier onderwijs: ‘Ik heb bewust voor het VSO gekozen, omdat ik graag mijn vak geef. Taal is de deur naar alles, en ik vind taal zó leuk! Maar bij een klas met 32 kinderen in het reguliere onderwijs ben je de halve les aan het managen in plaats van dat je ze iets leert. Op deze school word ik pedagogisch uitgedaagd, maar als het lukt om leerlingen in hun kracht te zetten, dan komen ze didactisch heel ver. Dat geeft een enorme voldoening.’
Vol passie vertelt Annerose over haar vak. ‘Taal is de motor van de maatschappij, zonder taal kan je niet zoveel. Maar het is niet meer van deze tijd om te denken dat kinderen rijtjes uit hun hoofd moeten leren en grammatica moeten stampen. Kinderen denken en vergaren tegenwoordig informatie op een andere manier dan vroeger. Ik probeer mijn lessen dan ook interessant te maken en ervoor te zorgen dat de leerlingen ondanks hun uitdagingen de lesstof meekrijgen.’
Standje gehoorschade
Toch kan het werk ook best zwaar zijn. Annerose: ‘Ik kom wel eens moe gestreden thuis. Het gebeurt soms dat een leerling opeens begint te schreeuwen, omdat een andere leerling diegene verkeerd aankeek. Ook kreeg ik een keer een laptop naar mijn hoofd geslingerd en zelfs doodswensen. Maar dit soort dingen vind ik niet het lastigste. Wat ik vooral moeilijk vind is als een leerling het toch net niet redt, terwijl we van alles hebben geprobeerd. Gelukkig heb ik een uur reistijd naar huis. Ik zet de muziek dan op standje gehoorschade en als ik thuiskom is het vaak al gelukt het van me af te zetten.’
Bijzondere dingen
Annerose vertelt dat ze ook bijzondere dingen meemaakt, die haar voor altijd zullen bijblijven. Met tranen in haar ogen: ‘Rond de kerst gaf een leerling met autisme aan dat er geen plek meer is voor haar op aarde, dat ze niet normaal is en mensen haar niet willen. Dat was heel heftig. Hetzelfde jaar slaagde ze cum laude voor haar vwo-examen. De dankbaarheid van haar en haar ouders was zo mooi! Nu studeert ze.’
Volgens Annerose is het belangrijk om in de leerlingen te investeren, en oog te hebben voor elk van hen. ‘Ik vraag die ene leerling die op krukken loopt, hoe het met haar gaat of luister naar het verhaal van die andere leerling die opeens vertelt dat hij koekjes heeft gebakken met zijn oma. Zo ontstaat een connectie en voelen ze zich gezien.’
Die connectie is ook zichtbaar in de klas. De leerlingen luisteren aandachtig naar Annerose en elkaar. En op de vraag wie er op de foto wil voor dit artikel zijn er al snel meerdere leerlingen gevonden. Tijdens het schieten van de foto’s ontstaat er een levendig gesprek dat van de hak op de tak gaat, van Biden tot aan Johnny Depp. Annerose praat gezellig mee.
‘Juf, gaan deze foto’s ook naar de Russische staatstelevisie?’
Annerose: ‘Ja, daar zou ik wel vanuit gaan.’
Op het Kesper College zitten leerlingen die moeite hebben met het regulier onderwijs door mentale uitdagingen. Denk aan autisme, trauma, ernstige dyslexie of ADHD.
In de serie 'Een dag op pad met...' volgen we onze medewerkers tijdens een normale werkdag. Wat maken zij zoal mee? Wat drijft en motiveert hen? En hoe houden ze het vol als het even tegenzit of lastig is?